26 Nov 2014
Posted by Oblivion in
Poetry
| 6:58pm
మిత్రమా! ఎక్కడికి పరుగు?
సమరానికా?
అందుకేనా నీ నవ్వులో
ఆ గర్వం?
ఎవడు చెప్పాడు
యుద్ధం ముగిసిన తరువాత
విజయమని?
మిగిలేది రక్తమే
వాడిదో, వీడిదో, నీదో!
తలలు నరకడానికి
ధైర్యం ఎందుకు?
సాన పెట్టి కత్తి విసిరితే
ఎగరవా రెండైనా?
వాడు చంపుతాడో ఏమో అని
వాడు చంపకముందే
వాడ్ని చంపాలని
నీ పరుగు. అంతేగా?
అది ధైర్యమా, పిరికితనమా?
ఎవ్వడికీ సమాధానం ఇవ్వద్దు
అవసరం లేదు.
నువ్వు తెలుసుకో, చాలు!
ఆయుధం పట్టిన
ప్రతివాడు అర్జునుడు కాడు,
కర్మణ్యే వాధికారస్తే
అనగానే కృష్ణుడు కాడు!
గర్వం నీ చేతులు
రక్తం తడిసినప్పుడు కాదు,
కంటినీరు తుడిచినప్పుడు
చూపించు.
వీరుడివని ఒప్పుకుంటా!
వందలకు వందలు
చంపడం కాదు
ఒక్కడిని బ్రతికించు
ఒక్కడిని!
తిరుగుదారి లేని
పయనానికి పంపడం కాదు,
తిరిగిరా! అని
ఒక్కడి భుజం తట్టు
అయినా వెళ్తానంటావా?
వెళ్ళు!
కానీ నా పిలుపు కోసం
ఇక వేచిచూడకు
ఎందుకంటే సమరం తరువాత
మిగిలేది నిశ్శబ్దం!
ఏదీ వినపడనంత దూరం వెళ్ళినా
నిన్ను వెంటాడే నిశ్శబ్దం!
ఆ కఠోర నిశ్శబ్దంలో
వెయ్యి మార్లు నేను
పిలిచినా
నీకు వినిపించదు!
వీడుకోలు!
Permalink
7 Nov 2014
Posted by Oblivion in
General
| 10:46am
Permalink
5 Nov 2014
Posted by Oblivion in
Poetry
& El Eye Ef Ee
| 9:33pm
she chases you;
center of the world
you are for her
you run, you evade
she can't catch
yet loves the chase
and then, she dies
when your feet
find their ground
you do the chase
the baby runs
you can't catch
yet you won't stop
and then, you die
is this the all
of life, then
a futile run?
a vestige of death
unlived and forgotten
perhaps!
but then, you noticed -
did you not -
the glee in her eyes
when she, briefly,
caught you, and held
to her bosom
the same sparkle
of joy untold
you find
in the little one's
eyes
when, briefly though,
she is caught by you
how did your feet
you now wonder
not get hurt
running in that wild
it was so,
for your father's hands
rested firmly
below your tender feet
whose every step
was the throb
of his heart
and now your
pining heart knows
as your hands, too,
brave the rigid ground
to make for
the steps gentle
of the little one
that unmistakable glee
in their eyes
that shower their love
on you,
those invisible hands
that protect
on every torrid tread
they extend,
they transcend,
days, years, ages
and all limits of time
and embrace you
in all your moments
even when, done in by death
you turn formless
for, the best joys
the glistening tear
the lilting song
and the love
of the loving
and for the loved
are they not formless?
Permalink
3 Nov 2014
Posted by Oblivion in
Design / Typography
| 11:42am
till you
through the absurd maze
find yourself -
a stranger
you shall always be
to yourself
Permalink
